Sebadas, czyli słodko-słony deser

Sebadas to deser, nazywany różnymi językowymi wariantami: seada, sebada, seatta, sevada, sabada, jak również casgiulata. Dziś jest oferowany o każdej porze roku, a kiedyś przygotowywano go głównie na Święta Wielkanocne. Składał się z kwaśnego, świeżego sera owczego, a w niektórych regionach również z krowiego. Formowano go w okrągłe kształty tak duże, jak talerz.

Sebadas występuje nie tylko w wersji słonej, ale również na słodko. Po usmażeniu doprawia się go miodem, a rzadko nawet cukrem. Czasami jednak danie solono. Głównymi składnikami wypieku są kasza manna zmieszana ze smalcem, świeży, kwaśny ser pecorino, skórka z cytryny i miód. Smażony jest w oliwie z oliwek z pierwszego tłoczenia (najlepsza jest Grezzona) lub, jak dawniej, na smalcu. Po odsączeniu doprawia się go miodem.

To deser, w którego przepisie można znaleźć wiele podobieństw do dań ze starożytnego świata. Cato the Censor w swojej książce „De Agrioltura” wspomina o placencie, która jest ciastem zrobionym z mąki zmieszanej z wodą i świeżym serem owczym, a następnie namoczonym w wodzie z miodem. W innym przepisie o nazwie globi świeży ser smażono na smalcu i polewano miodem. Ponadto, w powieści świata klasycznego, Satyricon Petroniusa, opisano danie, które Trimalcione oferuje po pogrzebie. Jest ono wykonane z mąki i sera nasączonego miodem.

Nie zmienia to faktu, że sebadas jest ciastem, które zachwyca przybyłych na Sardynię. Przepis jest łatwy, dlatego aż zachęca, by wykonać go w domu!